Onze laatste dagen in Tanauan
Door: Lisanne
Blijf op de hoogte en volg Go Team
13 Augustus 2015 | Filipijnen, Tanauan
Hallo allemaal,
Onze laatste update is alweer meer dan een week geleden en inmiddels zijn we allemaal weer veilig thuis in Nederland. Toch leek het ons goed om nog even af te sluiten en een laatste blog te schrijven.
We gaan terug naar maandag 3 augustus: de helft van de groep had 's ochtends een betonnen vloer gelegd op een schooltje en de andere helft was naar een school met gehandicapte kindjes geweest. 's Middags was het tijd voor de eerste voetbalclinic. Het plan was om 2x een clinic te geven (bij verschillende scholen) en vervolgens een toernooi te organiseren. Het was echter ontzettend heet deze dag: de zon brandde op onze huid. We waren net begonnen met het voetballen en de hemel brak open: een gigantische regenbui kwam naar beneden. Dit was de eerste keer dat we een moessonregen meemaakten en we hadden spijt dat we geen shampoo hadden meegenomen: hier werden we natter van dan van het emmertje water waarmee we douchten. Jan Arie en Jeron speelden nog een potje met de fanatieke kindjes en later trokken ze ook de rest naar buiten. We hebben veel lol gehad en toen we naar huis gingen stopte de regen.
Dinsdagochtend was het tijd om de kust schoon te maken samen met een basisschool. Heel leuk al was het erg warm. Het viel me ook op dat sommige kinderen ons herkenden van ons optreden op de plaza, super leuk! Eenmaal terug op de school deden we dansjes met de kinderen. Wat doen die leuk mee! Jeron deed wat goocheltrucs en van daaruit vertelde hij wat over God. Ik kan het niet precies navertellen want hij deed het in hun taal, maar de kindjes keken in ieder geval heel geïnteresseerd. We namen nog snel een duik op het strand. 's Middags was het weer tijd om boompjes te planten, dit keer zonder kinderen. We werden weer overvallen door een moessonregen. Okke en Jeron trokken zoveel mogelijk mensen de regen in, zodat we weer tot ons ondergoed doorweekt waren. We dansten en zwommen in de plas die op de grond lag. Jeron ging nog even in de regenton zitten. Kortom: we genoten van de regen. 's Avonds ging een deel van de groep nog naar het strand. Zwemmen in het donker? Check!
Woensdag gingen we voor de allerlaatste keer naar een school. Dit keer naar kinderen van 8 jaar en jonger. Het was weer echt speciaal. We kregen ze los met dansjes als 'clap your hands' en 'Every move I make'. Madonna (die ons in Tanauan ondersteunde) vertelde in hun taal ‘You are special’ van Max Lucado en Jan-Arie liet de plaatjes zien. Daarna zongen we een liedje over Jezus’ liefde en deelde Madonna daar nog wat over. Zo begon ze over de tyfoon en stelde wat vragen aan de kinderen naar hun verhaal. Een meisje vertelde dat ze de beelden van dode mensen niet uit haar hoofd kon krijgen. Ze had zoveel lijken gezien, zoveel verwoest zien worden… Het verdriet was op haar gezicht te lezen. Voor die kinderen is het alsof het gisteren gebeurd is. Als team liepen we door de groep kinderen heen, knielden we bij ze neer en baden voor ze. We sloten af door ballonnen te draaien: wat een vreugde brengt dat altijd! Met een goed gevoel gingen we weer weg.
's Middags was er veel vrije tijd. Jan-Arie, Myrthe en Lisanne gingen boodschappen doen in Tacloban met Jovita en Daniza. Het duurde wat langer dan gepland: we gingen om 14:00 weg en kwamen om19:30 terug. Dit noemen we Filipinostyle: alles kan zomaar een paar uur uitlopen. Het kwam nu vooral doordat we vaak op vervoer moesten wachten en de boodschappen op verschillende plekken moesten halen.
Donderdag stonden we half 4 op: we zouden deze reis op een ontspannen manier afsluiten en twee dagen relaxen op een klein en heel mooi eiland. Het vervoer liet maar op zich wachten en om 6 uur kregen we te horen dat de geplande chauffeur niet meer kon, dus dat we tot half 8 moesten wachten op een ander busje. Uiteindelijk stapten we een beetje moe maar vooral blij in het busje: we zouden toch nog gaan! We ervoeren opnieuw dat de Filipino’s de verkeersregels niet zo nauw nemen. Al hobbelend en harder dan de verkeersborden toestonden, reden we door verschillende dorpen, tussen de bergen en langs rijstvelden met buffels. Het waren precies de plaatjes uit je aardrijkskundeboek! 2,5 uur later kregen we alsnog te horen dat ons tripje naar het eiland niet doorging: de golven waren te hoog i.v.m. de tyfoon in Taiwan en daarom gingen de boten niet. Dat was best een tegenvaller, helemaal omdat we zo vroeg uit bed waren gekomen. Madonna zei dat ze een oom had die aan deze kant van Leyte woonde en dat we daar wel konden overnachten. Zo gingen we toch nog naar het strand. ‘s Avonds kregen we echt een feestmaal: we hadden vlees gekocht om te barbecueën en we hadden ook vis en fruit. We aten het weliswaar niet op het strand, maar het smaakte zo goed! De variatie was vooral heel erg fijn: ik was nog het gelukkigst met de salade omdat ik zo lang al geen groente op had. ’s Avonds brachten we nog een paar uurtjes door op het strand. Het was heerlijk en erg gezellig! Zo hadden we toch nog een leuke avond op het strand.
In het huis sliepen we op de grond, op een houten bankje of op de vensterbank, dus iedereen werd toch wel met een stijve nek wakker. We bleken echt niet meer naar het eiland te kunnen ivm de golven en uiteindelijk hadden we hier nu ook wel vrede mee. Veiligheid gaat toch voorop. Om toch nog te kunnen ontspannen brachten we de dag door bij een luxe hotel in de buurt. Het zwembad was erg groot en het eten was heerlijk! We keken uit op de zee en zagen de hoge golven en voelde de stevige wind. Het is gek om te beseffen dat een eind verderop een hoop mensen in paniek zijn en dat daar een tyfoon is. Zeker na alle verhalen die we gehoord hebben: nu leef je extra mee. Eind van de middag vertrokken we weer en haalden pizza’s die we lekker knus in de bus opaten. De terugreis duurde weer zo’n 2,5 uur en we waren toch best wel vermoeid na alles. Bovendien waren verschillende teamleden in de dagen daarvoor ziek geworden. We kwamen half 9 aan en wilden het liefst meteen naar bed. We hadden echter een ladiesnight georganiseerd voor alle meiden in het boarding house. We konden dat echt niet cancelen dus we moesten onszelf bij elkaar rapen en nog éven doorzetten. Deze meiden verdienden namelijk ook een leuke avond: zij hebben ook van alles meegemaakt en leven hier toch best wel eenzaam zonder ouders. De jongens deden een spel met ze en wij hadden gezichtsmaskertjes, een filmpje en nagellak. We maakten er alsnog een gezellige avond van.
Zaterdag was de allerlaatste dag en we moesten nog één keer doorzetten. Voor die dag stond namelijk het voetbaltoernooi gepland. We waren allemaal erg moe en deels wat ziek: het eten daar is toch niet zo goed voor onze Nederlandse maagjes. Bovendien brandde de zon en was er geen schaduw. Maar we waren in staat dit van ons af te zetten en nog één keer alles te geven. Jan-Arie en Jeron namen de leiding en de rest deed mee als grensscheids of speelde met de andere kindjes op de plaza: het springtouwen trok veel kinderen. Voldaan en een beetje verbrand keerden we terug naar het boarding house. We gingen even internetten en door een leesfoutje dachten we dat onze vlucht naar Schiphol gecanceld was! Er was natuurlijk een tyfoon in Taiwan en we hadden een tussenstop in Taipei. We kwamen erachter dat we gekeken hadden bij de verkeerde vlucht: die van vrijdag en zaterdag waren gecanceld, maar onze vlucht leek gewoon te gaan. Opgelucht besloten we deze laatste dag af te sluiten in het zwembad. We genoten volop van onze laatste uurtjes daar, van de natuur, de motorcycles en ’s avonds voor de laatste keer van het restaurantje en de straatbarbecue. Emma vond die avond nog een gigantische spin in haar kamer, dus nu was het wel weer tijd om naar Nederland te gaan vond ik.
03:45 stapten we weer uit ons bed om afscheid te nemen van Jeron: die vertrok met de boot naar zijn eiland. We sliepen nog een paar uurtjes, ontbeten, pakten de laatste spullen in en gingen om een allerlaatste Mountain Dew. We namen afscheid van iedereen en begonnen aan een lange dag van vliegen en wachten. We hadden vaak vertraging, maar toch was de reis goed te doen. Niemand is ziek geworden in het vliegtuig en de reis verliep soepeler dan de heenweg.
Nu zijn we al weer een tijdje thuis, zijn bijna alle spullen uitgepakt en is de jetlag bijna weg. We missen de mensen, de kinderen en de natuur daar ontzettend. Ik besef steeds meer hoe bijzonder deze reis was en wat een prachtige kansen we gehad hebben. We hebben zoveel meegemaakt en ik neem deze ervaring voor de rest van mijn leven mee. Ik zal wel twee keer nadenken voor ik ooit nog klaag over ons eten, herrie op straat of een vlieg in mijn kamer: het valt in het niet bij alles wat we daar hebben meegemaakt! Namens heel de groep wil ik iedereen ontzettend bedanken die mee heeft geleefd, voor ons heeft gebeden en ons (financieel) heeft gesteund.
Onze laatste update is alweer meer dan een week geleden en inmiddels zijn we allemaal weer veilig thuis in Nederland. Toch leek het ons goed om nog even af te sluiten en een laatste blog te schrijven.
We gaan terug naar maandag 3 augustus: de helft van de groep had 's ochtends een betonnen vloer gelegd op een schooltje en de andere helft was naar een school met gehandicapte kindjes geweest. 's Middags was het tijd voor de eerste voetbalclinic. Het plan was om 2x een clinic te geven (bij verschillende scholen) en vervolgens een toernooi te organiseren. Het was echter ontzettend heet deze dag: de zon brandde op onze huid. We waren net begonnen met het voetballen en de hemel brak open: een gigantische regenbui kwam naar beneden. Dit was de eerste keer dat we een moessonregen meemaakten en we hadden spijt dat we geen shampoo hadden meegenomen: hier werden we natter van dan van het emmertje water waarmee we douchten. Jan Arie en Jeron speelden nog een potje met de fanatieke kindjes en later trokken ze ook de rest naar buiten. We hebben veel lol gehad en toen we naar huis gingen stopte de regen.
Dinsdagochtend was het tijd om de kust schoon te maken samen met een basisschool. Heel leuk al was het erg warm. Het viel me ook op dat sommige kinderen ons herkenden van ons optreden op de plaza, super leuk! Eenmaal terug op de school deden we dansjes met de kinderen. Wat doen die leuk mee! Jeron deed wat goocheltrucs en van daaruit vertelde hij wat over God. Ik kan het niet precies navertellen want hij deed het in hun taal, maar de kindjes keken in ieder geval heel geïnteresseerd. We namen nog snel een duik op het strand. 's Middags was het weer tijd om boompjes te planten, dit keer zonder kinderen. We werden weer overvallen door een moessonregen. Okke en Jeron trokken zoveel mogelijk mensen de regen in, zodat we weer tot ons ondergoed doorweekt waren. We dansten en zwommen in de plas die op de grond lag. Jeron ging nog even in de regenton zitten. Kortom: we genoten van de regen. 's Avonds ging een deel van de groep nog naar het strand. Zwemmen in het donker? Check!
Woensdag gingen we voor de allerlaatste keer naar een school. Dit keer naar kinderen van 8 jaar en jonger. Het was weer echt speciaal. We kregen ze los met dansjes als 'clap your hands' en 'Every move I make'. Madonna (die ons in Tanauan ondersteunde) vertelde in hun taal ‘You are special’ van Max Lucado en Jan-Arie liet de plaatjes zien. Daarna zongen we een liedje over Jezus’ liefde en deelde Madonna daar nog wat over. Zo begon ze over de tyfoon en stelde wat vragen aan de kinderen naar hun verhaal. Een meisje vertelde dat ze de beelden van dode mensen niet uit haar hoofd kon krijgen. Ze had zoveel lijken gezien, zoveel verwoest zien worden… Het verdriet was op haar gezicht te lezen. Voor die kinderen is het alsof het gisteren gebeurd is. Als team liepen we door de groep kinderen heen, knielden we bij ze neer en baden voor ze. We sloten af door ballonnen te draaien: wat een vreugde brengt dat altijd! Met een goed gevoel gingen we weer weg.
's Middags was er veel vrije tijd. Jan-Arie, Myrthe en Lisanne gingen boodschappen doen in Tacloban met Jovita en Daniza. Het duurde wat langer dan gepland: we gingen om 14:00 weg en kwamen om19:30 terug. Dit noemen we Filipinostyle: alles kan zomaar een paar uur uitlopen. Het kwam nu vooral doordat we vaak op vervoer moesten wachten en de boodschappen op verschillende plekken moesten halen.
Donderdag stonden we half 4 op: we zouden deze reis op een ontspannen manier afsluiten en twee dagen relaxen op een klein en heel mooi eiland. Het vervoer liet maar op zich wachten en om 6 uur kregen we te horen dat de geplande chauffeur niet meer kon, dus dat we tot half 8 moesten wachten op een ander busje. Uiteindelijk stapten we een beetje moe maar vooral blij in het busje: we zouden toch nog gaan! We ervoeren opnieuw dat de Filipino’s de verkeersregels niet zo nauw nemen. Al hobbelend en harder dan de verkeersborden toestonden, reden we door verschillende dorpen, tussen de bergen en langs rijstvelden met buffels. Het waren precies de plaatjes uit je aardrijkskundeboek! 2,5 uur later kregen we alsnog te horen dat ons tripje naar het eiland niet doorging: de golven waren te hoog i.v.m. de tyfoon in Taiwan en daarom gingen de boten niet. Dat was best een tegenvaller, helemaal omdat we zo vroeg uit bed waren gekomen. Madonna zei dat ze een oom had die aan deze kant van Leyte woonde en dat we daar wel konden overnachten. Zo gingen we toch nog naar het strand. ‘s Avonds kregen we echt een feestmaal: we hadden vlees gekocht om te barbecueën en we hadden ook vis en fruit. We aten het weliswaar niet op het strand, maar het smaakte zo goed! De variatie was vooral heel erg fijn: ik was nog het gelukkigst met de salade omdat ik zo lang al geen groente op had. ’s Avonds brachten we nog een paar uurtjes door op het strand. Het was heerlijk en erg gezellig! Zo hadden we toch nog een leuke avond op het strand.
In het huis sliepen we op de grond, op een houten bankje of op de vensterbank, dus iedereen werd toch wel met een stijve nek wakker. We bleken echt niet meer naar het eiland te kunnen ivm de golven en uiteindelijk hadden we hier nu ook wel vrede mee. Veiligheid gaat toch voorop. Om toch nog te kunnen ontspannen brachten we de dag door bij een luxe hotel in de buurt. Het zwembad was erg groot en het eten was heerlijk! We keken uit op de zee en zagen de hoge golven en voelde de stevige wind. Het is gek om te beseffen dat een eind verderop een hoop mensen in paniek zijn en dat daar een tyfoon is. Zeker na alle verhalen die we gehoord hebben: nu leef je extra mee. Eind van de middag vertrokken we weer en haalden pizza’s die we lekker knus in de bus opaten. De terugreis duurde weer zo’n 2,5 uur en we waren toch best wel vermoeid na alles. Bovendien waren verschillende teamleden in de dagen daarvoor ziek geworden. We kwamen half 9 aan en wilden het liefst meteen naar bed. We hadden echter een ladiesnight georganiseerd voor alle meiden in het boarding house. We konden dat echt niet cancelen dus we moesten onszelf bij elkaar rapen en nog éven doorzetten. Deze meiden verdienden namelijk ook een leuke avond: zij hebben ook van alles meegemaakt en leven hier toch best wel eenzaam zonder ouders. De jongens deden een spel met ze en wij hadden gezichtsmaskertjes, een filmpje en nagellak. We maakten er alsnog een gezellige avond van.
Zaterdag was de allerlaatste dag en we moesten nog één keer doorzetten. Voor die dag stond namelijk het voetbaltoernooi gepland. We waren allemaal erg moe en deels wat ziek: het eten daar is toch niet zo goed voor onze Nederlandse maagjes. Bovendien brandde de zon en was er geen schaduw. Maar we waren in staat dit van ons af te zetten en nog één keer alles te geven. Jan-Arie en Jeron namen de leiding en de rest deed mee als grensscheids of speelde met de andere kindjes op de plaza: het springtouwen trok veel kinderen. Voldaan en een beetje verbrand keerden we terug naar het boarding house. We gingen even internetten en door een leesfoutje dachten we dat onze vlucht naar Schiphol gecanceld was! Er was natuurlijk een tyfoon in Taiwan en we hadden een tussenstop in Taipei. We kwamen erachter dat we gekeken hadden bij de verkeerde vlucht: die van vrijdag en zaterdag waren gecanceld, maar onze vlucht leek gewoon te gaan. Opgelucht besloten we deze laatste dag af te sluiten in het zwembad. We genoten volop van onze laatste uurtjes daar, van de natuur, de motorcycles en ’s avonds voor de laatste keer van het restaurantje en de straatbarbecue. Emma vond die avond nog een gigantische spin in haar kamer, dus nu was het wel weer tijd om naar Nederland te gaan vond ik.
03:45 stapten we weer uit ons bed om afscheid te nemen van Jeron: die vertrok met de boot naar zijn eiland. We sliepen nog een paar uurtjes, ontbeten, pakten de laatste spullen in en gingen om een allerlaatste Mountain Dew. We namen afscheid van iedereen en begonnen aan een lange dag van vliegen en wachten. We hadden vaak vertraging, maar toch was de reis goed te doen. Niemand is ziek geworden in het vliegtuig en de reis verliep soepeler dan de heenweg.
Nu zijn we al weer een tijdje thuis, zijn bijna alle spullen uitgepakt en is de jetlag bijna weg. We missen de mensen, de kinderen en de natuur daar ontzettend. Ik besef steeds meer hoe bijzonder deze reis was en wat een prachtige kansen we gehad hebben. We hebben zoveel meegemaakt en ik neem deze ervaring voor de rest van mijn leven mee. Ik zal wel twee keer nadenken voor ik ooit nog klaag over ons eten, herrie op straat of een vlieg in mijn kamer: het valt in het niet bij alles wat we daar hebben meegemaakt! Namens heel de groep wil ik iedereen ontzettend bedanken die mee heeft geleefd, voor ons heeft gebeden en ons (financieel) heeft gesteund.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
